هدف. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر بازتوانی قلبی بر کیفیت زندگی بیماران تحت CABG انجام شد.

زمینه. امروزه جراحی پیوند بای پس عروق کرونر  (CABG)در بسیاری از بیماران، جهت برطرف نمودن مشکلات ناشی از بیماری های قلبی عروقی متداول است.

روش ها کار. در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 100 بیمار پس از عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش مبتنی بر هدف و با در نظر گرفتن معیارهای ورود به مطالعه از بین  بیماران (جامعه در دسترس) به طور تصادفی به دو گروه مساوی مداخله و کنترل تقسیم شدند. مرحله دوم برنامه بازتوانی قلبی به مدت 24 جلسه برای گروه آزمون انجام شد و گروه کنترل از برنامه های معمول پیروی کردند. برای ارزیابی، از پرسشنامه ویژگی های دموگرافیک و پرسشنامه کیفیت زندگی 36SF- در زمان ترخیص یا شروع بازتوانی، هفته چهارم یا جلسه 12 بازتوانی قلبی و هفته هشتم یا جلسه 24 بازتوانی قلبی استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون های تی مستقل، مجذور کای و  RMANOVA استفاده شد.

یافته ها. گروه های آزمون و کنترل از لحاظ متغیرهای دموگرافیک اختلاف معناداری با یکدیگر نداشتند. مقایسه بین دو گروه آزمون و کنترل با استفاده از آزمون تی مستقل نشان داد که تقریباً در تمام مقیاس های متغیرهای کیفیت زندگی، بعد از 12 جلسه بازتوانی قلبی در گروه آزمون (4 هفته بعد از ترخیص در گروه کنترل)، تفاوت معناداری وجود دارد. مقایسه بین دو گروه آزمون و کنترل نشان داد که بعد از 24 جلسه بازتوانی قلبی در گروه آزمون ( 8 هفته بعد از ترخیص در گروه کنترل)، متغیرهای عملکرد جسمی، سلامت عمومی، نشاط و سرزندگی، ایفای نقش روحی (محدودیت عاطفی)، سلامت روانی، اجزای سلامت جسمی، اجزای سلامت روانی و کیفیت زندگی تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه گیری. نتایج مطالعه حاضر دلالت بر بهبود کیفیت زندگی با انجام مداخله بازتوانی قلبی دارد. بنابراین، توجه بیشتر به مقوله بازتوانی قلبی امری لازم و ضروری است.

هدف.هدف از این مطالعه بررسی تأثیر بازتوانی قلبی بر شاخص های همودینامیک بیماران تحتجراحی پیوند بای پس عروق کرونر بود.

زمینه. امروزه جراحی پیوند بای پس عروق کرونر در بسیاری از بیماران جهت برطرف نمودن مشکلات ناشی از بیماری های قلبی عروقی متداول است.

روش کار.این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شدو 50 بیمار پس از عمل جراحی پیوند عروق کرونر به روش مبتنی بر هدف و با لحاظ کردن معیارهای ورود به مطالعه، از بین بیماران (جامعه در دسترس) انتخاب شدند. فاز دوم برنامه بازتوانی قلبی به تعداد 24 جلسه بر روی بیماران انجام شد. برای ارزیابی از پرسشنامه دموگرافیکی و برگه ثبت وضعیت همودینامیک در شروع بازتوانی، جلسه 12 بازتوانی قلبی و جلسه 24 بازتوانی قلبی استفاده شد. جهت آنالیز داده هااز نرم افزارSPSS، آزمون مجذور کای وRMANOVA استفاده شد.

یافته­ها.بیماران از لحاظ متغیرهای دموگرافیک اختلاف معناداری با یکدیگر نداشتند. نتایج نشان داد که اختلاف معناداری از نظر متغیرهای فشار خون سیستول، تعداد نبض و اشباع هموگلوبین شریانی بین مراحل مطالعه وجود دارد. نتایج نشان داد که در این متغیرهابین جلسه اول و پایان دوره بازتوانی (جلسه 24) و همچنین، بین جلسه اول و حین دوره بازتوانی (جلسه 12) اختلاف معناداری وجود دارد.همچنین، بین جلسه 12 و پایان دوره بازتوانی (جلسه 24) از نظر فشارخون دیاستولیک اختلاف معنادار وجود دارد(045/0=p)، ولی اختلاف سایر پارامترهای همودینامیک معنادار نبود.

نتیجه گیری. نتایج مطالعه حاضر دلالت بر بهبود نسبی برخی از شاخص های همودینامیک با انجام مداخله بازتوانی قلبی دارد. بنابراین، توجه بیشتر به مقوله بازتوانی قلبی امری لازم و ضروری است.

خلاصه

هدف. هدف این مطالعه اصلاح و اعتباریابی مقیاس تعیین سطح هوشیاری FOUR بود.

زمینه. در بخش مراقبت‌های ویژه، بیماران بدحالی بستری می‌شوند که عمدتا دچار نقص در سطح هوشیاری هستند و جهت مراقبت، تشخیص و درمان آنها نیازمند ابزاری معتبر هستیم که در هر زمان بتواند سطح هوشیاری بیماران را بررسی نماید. در حال حاضر در بسیاری از کشورهای جهان مقیاس کمای گلاسگو به صورت گسترده به منظور تعیین سطح هوشیاری بیماران مورد استفاده می‌باشد که دارای ایراداتی نیز بوده است. اخیرا ابزاری به نام مقیاس FOUR جهت جایگزینی مقیاس گلاسکو کما پیشنهاد شده است، این ابزار چند سالی است که مورد استفاده قرار می گیرد و هنوز در حال گذراندن مراحل تکمیلی خود می باشد.

روش کار. این پژوهش از نوع تحقیق روش‌شناسی می باشد. پس از ترجمه مقیاس FOURتوسط خبرگان و انجام اصلاحات توسط گروه تحقیق، اعتبار صوری با نظرخواهی از استفاده‌کنندگان ابزار و اعتبار محتوا با نظرخواهی از صاحب‌نظران تعیین گردید. جهت ارزیابی روایی سازه از همبستگی همگرا استفاده شد، بدین ترتیب که 15 بیمار دارای لوله تراشه و بدون اتصال به ونتیلاتور، توسط پژوهشگر باابزار آپاچی دو امتیازدهی شدند و سپس همان بیماران بلافاصله توسط 40 پرستار آموزش دیده با ابزار FOURاصلی و اصلاح شده بررسی شدند. در مجموع، 104 بار مشاهده توسط ارزیابان انجام شد.

یافته ها. ضریب همبستگی بین FOURاصلی با آپاچی دو، 0/02+ و ضریب همبستگی بین FOURاصلاح شده با آپاچی دو 0/04- به دست آمد. ضریب بتا بین FOURاصلی و آپاچی دو، 0/03و ضریب بتا بین FOURاصلاح شده با آپاچی دو 0/3 گزارش شد.

نتیجه گیری. با توجه به این که در بخش تنفسی مقیاس FOURآیتمی برای بیماران دارای لوله تراشه که به ونتیلاتور متصل نبودند وجود ندارد، جایگزینی این آیتم در مقیاس FOURاصلاح شده می‌تواند موجب روایی بیشتر ابزار در هنگام بررسی بیمار گردد.

خلاصه

هدف. این مطالعه با هدف سنجش دانش پرستاران بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های منتخب در زمینه تفسیر گازهای خون شریانی انجام شد. زمینه. اندازه گیری گازهای خون شریانی از آزمایش های پرکاربرد در بخش های مراقبت ویژه است. آگاهی و تسلط بر تفسیر گازهای خون شریانی از مهارت های ضروری پرستاران این بخش ها می باشد.

روش کار. مطالعه حاضر، یک مطالعه توصیفی تحلیلی بود که جهت سنجش دانش 117 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های منتخب شهر تهران در سال 1392 انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه پژوهشگر ساخته شامل دو بخش اطلاعات فردی پرستاران و 45 سؤال تخصصی در حوزه دانش و تفسیر گازهای خون شریانی بود. داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی تحلیل شدند.

یافته ها. یافته ها نشان داد سطح دانش تفسیر گازخون شریانی بیش از نیمی از پرستاران، در حد متوسط تا ضعیف بود. بین نمره دانش واحدهای مورد پژوهش بر حسب برخی متغیرهای دموگرافیک، تفاوت آماری معنا دار دیده شد (0/05p<).

نتیجه گیری. یافته های این پژوهش بیانگر دانش ناکافی پرستاران بخش های مراقبت ویژه در زمینه تفسیر گازهای خون شریانی است. با توجه به اهمیت تفسیر گازهای خون شریانی، لازم است ضمن توجه به برنامه های آموزش مداوم و ضمن خدمت پرستاران، به آموزش موثر و کاربردی تفسیر گازهای خون شریانی توجه بیشتری شود.