|
|
|
|
|
 |
جستجو در مقالات منتشر شده |
 |
|
1 نتیجه برای هایپوآلبومینمی
محمد منتصری، فاطمه بهرام نژاد،
دوره 12، شماره 1 - ( 1-1402 )
چکیده
خلاصه
هدف. پژوهش حاضر با هدف شناسایی نقش آلبومین در نارسایی قلبی صورت گرفت.
زمینه. نارسایی قلبی یک سندرم بالینی پیچیده است که سالانه افراد زیادی را در سراسر جهان درگیر می کند و مرگ و میر ناشی از آن حتی از بسیاری از سرطان ها بیشتر است. شناسایی عوامل خطر سنتی هر چند در پیشگیری اولیه کمک کننده بوده است، اما مرگ و میر ناشی از این بیماری هنوز در حال افزایش است. آلبومین سرم فراوان ترین پروتئین خون انسان و عامل اصلی حفظ فشار اسمزی است که تولید آن در افراد مبتلا به نارسایی قلبی به دلایل مختلف، از جمله ادم دیواره روده و احتقان کبدی کاهش مییابد. هایپوآلبومینمی یک یافته شایع در بیماران نارسایی قلبی است و در دهه اخیر مطالعات گستردهای در ارتباط با نقش آن به عنوان پیش بینی کننده شروع و پیش آگهی دهنده پیامد نارسایی قلبی انجام شده است. در سالهای اخیر مطالعات محدودی نیز درباره نقش درمانی آلبومین تزریقی در افراد مبتلا به نارسایی قلبی انجام شده است.
روش کار. مرور روایتی حاضر در سال 1402 انجام شد. بدین منظور پایگاه های داده ای شامل Web of Science، Scopus، PubMed، MagIran، و SID با کلید واژه های آلبومین، هایپوآلبومینمی، هایپوپروتئینمی، نارسایی قلبی، نارسایی دیاستولیک ، نارسایی سیستولیک، بیماری های قلبی عروقی، و معادل انگلیسی آنها بدون محدودیت زمانی جست وجو شدند و در مجموع 30 مقاله وارد مطالعه شدند.
یافتهها. هایپوآلبومینمی یک یافته معمول در افراد مبتلا به نارسایی قلبی است و از جمله علل اصلی آن در نارسایی قلبی میتوان به ادم دیواره روده، احتقان کبدی، سیروز احتقانی، سوءتغذیه و التهاب اشاره کرد. با توجه به شواهد بالینی و تجربی، هایپوآلبومینمی با احتباس مایع و تشدید ادم ریوی در این بیماران در ارتباط است. هایپوآلبومینمی میتواند به طور مستقل شروع یک نارسایی قلبی جدید را پیش بینی کند و به عنوان یک عامل پیش آگهی دهنده پیامد نارسایی قلبی اندازه گیری شود. استفاده از آلبومین تزریقی یک مداخله معمول برای افراد مبتلا به نارسایی حاد قلبی و هایپوآلبومینمی است. با این وجود، هنوز شواهدی که به طور مستقیم فایده تزریق آلبومین در افراد مبتلا به نارسایی قلبی را نشان دهد وجود ندارد.
نتیجه گیری. آلبومین سرم میتواند به عنوان یک عامل خطر قابل تعدیل و یک عامل پیشآگهی دهنده در افراد مبتلا به نارسایی قلبی اندازه گیری شود، اما ضروری است که مصرف آن محدود به مواردی باشد که اثربخشی آن تایید شده است.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
